Nicaragua og Argentina

Hei lesar(ar)!

No har eg rett og slett vore kjempesein med å oppdatere reisa (ei heil veke! Noko som i jet-set-Norge er veldig mykje), men de vil forstå etter å ha lest innelgget, kvifor det vart slik.

I forrige innlegg pirra eg deg, kjære lesar (Mamma, sjølv om eit par andre også har innrømt at dei har lest bloggen), med å skrive at vi reiste til Aguas Calientes for å fullføre ein livslang draum (som om ikkje Påskeøya var livslang nok!). Det er vel ikkje allmenkunnskap at om ein reiser til Aguas Calientes, betyr det berre ein ting:

Machu Picchu!

Aguas Calientes var ein slitsam by. Den er så langt vekke frå alt, som det er mogleg å plassere ein by. No er jo ikkje dette heilt sant igrunn, men det føltes i alle fall slik.
Sjølv om dei berre har ca. 2000 innbyggjarar, er det kanskje den staden i Latinamerika eg har sagt mest "No gracias". Innpiskarkulturen på restaurantane her er ganske ekstrem.

Eg hoppar litt fram og tilbake i tid, sjølv om det er såre enkelt for meg å setje det heile opp kronologisk riktig:

På togturen til Aguas Calientes hadde vi lasta opp med ungdomsniste.

Togturen var veldig fin, og sjølv om vi tvang ein mann med utståande hjernesvulst til å flytte seg frå vindaugs-setet sitt, koste vi oss (etterpå angra vi såklart, og hjalp han med å filme ting som fauk forbi togvindauget, sånn som denne gamle inkabygninga).

Når vi kom fram hadde vi stått veldig lenge i kø. Her spring Annette, Kristoffer og Vida inn til Machu Picchu, fint ikledd regnponchoar.

Her kjem det eit knippe bilete av kor bratt det var.

Sidan Kristoffer hadde vore der før, visste han at berre dei 400 første fekk lov til å gå opp på Huayna Picchu, ein kjempespiss fjelltopp med utsikt over Machu Picchu. Vi sprang såklart gjennom heile parken for å kome til inngangen til Huayna Picchu. Det viste seg at å stresse ikkje er så viktig. Eg trur vi vart rundt nr. 15 som kom fram.

Stikkordet for denne turen er vel:
Bratt! Her freistar Kristoffer skjebnen på ein liten stein, 600 meter over avgrunnen.

Denne hunden var slettes ikkje redd for høgder, og var med oss opp til Huayna Picchu.

Her klatrar Kristoffer som ei fjellgeit.

Bratte omstendigheiter.

Etter ein time rett opp, kom vi fram til Huayna Picchu!

Bratt bratt bratt.

Ein tur til Machu Picchi set dei "utrulege" sunnmørsalpane litt i perspektiv.
(no er riktignok den einaste sunnmørsalpen eg har vore på Verahornet da, på ca. 500 meter. Men det set i alle fall den i perspektiv!).

For å komme heilt til toppe måtte vi klatre gjennom eit lite hol!

Høgdesjukeproblemet ramma oss ikkje.

Kristoffer sette seg på denne kanten. På biletet under kan du sjå at det ikkje var så trygt.

Det er vel ikkje rart at han fekk tilsnakk frå ei vakt.

På veg ned var det óg bratt.

Vi måtte til og med klatre ned ei veldig bratt stige.


Når vi hadde karra oss ned, såg vi to knekte stigar som låg rundt omkring.

Når vi gjekk til Gran Caverna, gjekk vi gjennom litt jungel.

Her er Gran Caverna (stor hule).

Som alle hugsar frå Påskeøyinnlegget mitt, skreiv eg at bebuarane på Påskeøya hadde hatt kontakt med inkaane i Peru. Her er eit "bevis" på det (det var forresten guiden vår på Påskeøya som sa det, det er ikkje berre noko eg har funne på sjølv). Her kan du sjå muren frå Påskeøya. Grunnen til at den muren er svart og knudrete, er at han er laga av vulkanstein!

Etter at eg tok dette biletet slutta kameraet mitt å virke, så eg tok bilete med Kristoffer sitt kamera, og dei har eg ikkje fått tak enda, men det kjem vel eit oppdateringsinnlegg ein gong.